Ang Aking Knight in Cute Armor - maikling kwento

Grabe ang pagod ko ngayong araw na ito. Pauwi na ko galing sa trabaho nang maisipan kong magpahangin muna sa plasa. Wala naman akong pasok bukas saka sandali lang naman eh. Umupo ako sa hagdan na malapit sa bantayog ni Rizal. Kakaunti na lang ang mga tao sa oras na ito. May nagtitinda ng balot, chicharon,lugaw at kung anu-ano pa. Mayroon din mga maliliit na grupo ng kabataan, pamilya at ilang magkasintahan. Hay… Kakainggit. Masarap sanang tumambay dito kung may kasama. Paano’y pangsecond shift ako, alas dos hanggang alas diyes.  Sino pa ba ang pwede kong yayain sa ganitong oras? Hindi pwede si Lea, baka tulog na yung bestfriend ko na yun.  Hindi rin naman pwede si James, baka may ginagawa pa yun. Pero hindi naman siguro masama kung magpapasundo ako. Ano kaya?

Itetext ko na sana siya nang may nakaagaw ng pansin ko sa hindi kalayuan. Isang babae at lalaki na kumakain ng burger sa isang bench. Tantsa ko’y magkasintahan sila. Nakaakbay kasi yung lalaki sa babae at nagsusubuan pa sila. Ang sweet naman! Pero, parang pamilyar sa akin ang mukha ng lalaki. Kamukha siya nung boyfriend ko.  Hmm… Hindi naman siguro. May tiwala naman ako sa kanya eh. Makauwi na nga lang, baka namimiss ko lang siya  kaya ganito.

 Tumayo ako at naglakad papunta sa bilihan ng kwek-kwek na medyo malapit sa dalawa. Habang kumakain ako, napatitig ako sa mukha ng lalaki. Nabitawan ko ang hawak kong stick. Hindi ako maaaring magkamali. Si James! Pero bakit? Sinubukan kong palisin ang mga alinlangang namuo sa aking isipan. Mahal ako ni James. Hindi naman niya ako ipagpapalit sa iba dahil wala naman akong naging pagkukulang sa aming relasyon. Baka naman bestfriend niya lang yun. Or childhood friend at ganun na talaga ang turingan nila. Ngunit nagulat na lang ako ng halikan niya ang babae. Hindi ko na napigilan ang paglaglag ng luha mula sa aking mga mata.

“Miss, ok ka lang ba?” tanong ni manong na nagtitinda ng kwek-kwek. Hindi ako sumagot. Parang wala lang akong narinig. Hindi ko mailarawan ang sakit na nararamdaman ko. Sa dinami-dami ng lalaking pwedeng manakit sa akin, bakit siya pa? Pwede naman ang holdaper o kahit sinong kriminal, pero siya pa! And worst, super sakit.

Wala sa loob ko na lumapit sa dalawa. Napatigil sila sa pagtatawanan.

“Ninz ...” hindi na niya natapos ang sasabihin dahil ubod lakas ko siyang sinampal. Nagulat ang babaeng kasama niya.

“Ang kapal ng mukha mo! Di ko inakalang magagawa mo sa kin to, James. Bakit? Saan ba ko nagkulang?” Pinunasan ko ang magkabilang pisngi ko bago muling magsalita. “Minahal kita James. Naglalaan naman ako ng time pero bakit? Sana, sinabi mo na lang na ayaw mo na sa akin kaysa naman sa ganito.”

Tinitigan ko siya sa kanyang mga mata. Sinubukan kong hanapin ang pagsisi mula roon ngunit bigo ako. Mukhang mas mahal niya ang babaeng kasama  kaysa sa akin. Bumuntong-hininga ako at inipon muna ang lahat ng lakas ng loob ko. “Mahal kita. Pero, mas gugustuhin kong tapusin na ang relasyon natin para maging malaya ka na kahit nasasaktan man ako. Sana maging masaya ka.” Tumalikod na ko at umalis habang umiiyak. Hindi ko na sila nilingon pa. Gusto ko ng umuwi at magpahinga.

Kinabukasan. Tanghali na ko nagising. Pumunta ako ng banyo at naghilamos. Tinitigan ko ang aking sarili sa salamin. Namaga ang mata ko dahil sa kakaiyak kagabi. Pero napagisip-isip ko na hindi ko siya dapat iyakan. Isa lang naman ang ibig sabihin kung bakit nangyari ito – hindi kami ang para sa isa’t isa. Mabuti pa’y lumabas na lang ako. Makapaglakad-lakad. Nagsuot ako ng shades para hindi halata ang mga mugto kong mata.

Sa SM, tumingin-tingin muna ako sa mga shops. Wala akong nagustuhang bilhin kaya pumunta na lang ako sa KFC para kumain. Hay… Hindi pa rin mabura sa isip ko ang nangyari kagabi. Hanggang ngayon ay ramdam ko pa rin pa ang sugat na ginawa niya. Kainis! Makapaglaro na nga lang sa arcade.

Papunta ako roon nang may tumawag sa akin. Wow, ang cute naman ng estrangherong ito – pwede na ang deskripsyon na white at handsome. Hindi nga lang pwede ang “tall” kasi di naman siya matangkad. Nakasuot siya ng isang itim na cap, light pink na necktie, asul na maong pants at ang itim na polo shirt nito na may nakasulat na I’m yours, Forever. Nasa loob siya ng isang stuff toy store. Hindi naman siguro masamang makipagkilala. Kaya pumasok ako at lumapit sa kanya.

“Hi!” ang ekspresyon na nakita ko sa mga mata niya.

“Hi!” ang sagot ko.

“Bakit ka malungkot, Miss? Gusto mo ba ng kaibigan? Available ako. Handa akong makinig sa anumang hinain mo. Gusto kong gumaan ang loob mo.”

Nice. Mukhang siya ang kelangan ko sa panahong ito. Hindi ko pa kayang sabihin kay Lea kung anong nangyari dahil busy ito. Hmm… I’ll give it a try. Maya-maya’y lumabas na kami sa store ng bago kong kakilala – si Prince. Pumunta kami sa isang tahimik na lugar. Dun sa park ng isang subdivision. Sinabi ko sa kanya kung anong nangyari sa akin. Kung bakit nga ba ako malungkot. Kung bakit ako nag-iisa.  Niyakap ko siya at umiyak. Kahit nakinig lamang siya at hinayaang umiyak ako sa kanyang balikat, parang gumaan na ang pakiramdam ko. Masaya ako dahil nakakilala ako ng isang bagong kaibigan.

Pag-uwi ko ng bahay, ipinakilala ko siya sa parents ko. Natuwa ang mga magulang ko. Ang cute naman daw ni Prince. Pagkakain ko ng hapunan, isinama ko siya sa aking kwarto. Inilibot ko siya sa aking roon at muling nakipagkwentuhan. Hindi ako makapaniwala. Parang nakarecover ako agad. First love ko si James. First boyfriend. First kiss. At ang malala, first heartbreak. Pero ok lang, andito naman ang pinaka-cute kong friend. Salamat kay Prince, ang aking knight in cute armor na siyang nagligtas sa akin mula sa mala-monster kong kalungkutan.

Kinabukasan, sinalubong ko ang umaga ng may ngiti sa aking mukha. “Good morning, Prince!” bati ko ngunit wala akong sagot na narinig. Tulog pa ang knight ko na katabi ko sa buong gabi. Sabagay, masyado pang maaga ang gising ko. First shift na kasi ako. Dapat ay makapunta na ko sa pick-up point bago mag- 4:30. Inayos ko ang aking higaan at kinumutan si Prince. Nagmamadali akong pumunta sa CR para  maligo. Binilisan ko rin ang pagbibihis, baka mahuli ako. Lumapit ako kay Prince at dinampian ko siya ng halik sa mukha. “Babalik ako mamaya Prince. Diyan ka lang, papasok na ko. Bye.”

Pagdating ko sa company, walang bakas ng break-up na nakita sa aking mukha. Ang ganda pati ng mood ko. I feel so inspired sa araw na ito.

“Uy, Ninz! Blooming ah,” sabi ni Joan, isa sa mga kasama ko sa linya.

“Ahm, thanks pero di mo naman ako kailangang bolahin. Wala pang sahod. Hindi pa kita maililibre ng cheese burger,” ang naisagot ko.

“Sus! Hindi bola yun. Totoo naman, eh. Kamusta na ba kayo ng jowa mo?”

“Break na kami nung Sabado lang.”

Nagulat ang kausap ko. “Talaga? Anong nangyari?”

“Mahabang kwento.”

“Ikwento mo naman sa akin. Teka, kung nagbreak kayo, bakit ka naman masaya?” curious na tanong niya.

“Secret. Mamaya na natin pag-usapan. Malapit na magbell.” At tinungo na namin ang harapan ng linya.

Pag-uwi ko sa bahay mula sa trabaho, nakita ko si Prince. Nakaupo sa aking higaan,nakangiti. “Welcome home. Napagod ka ba?”

“Hindi ako napagod Prince, kasi isang ngiti mo lang, tanggal na. Pati ang gutom ko.” Natawa na lang ako sa nasabi ko. Ang cheesy!!! Eww. Hindi naman ako mahilig sa ganung lines pero kinikilig naman ako kapag nasasabihan ng boyfriend ko ng ganun. Bad trip! Naalala ko na naman siya. Makapagshower na nga lang . At pumunta na ako sa banyo.

Pagkatapos, kinuha ko ang bago kong bili na DVD tape, In the Name of Love ang title. Si Angel Locsin at Aga Mulach ang bida sa pelikulang ito. Pinanood namin ni Prince ang pelikula. In fairness, ang ganda ng movie. Isang love story na kung saan handang magsakripisyo ang bawat isa alang-alang sa kanilang minamahal, kahit buhay pa nila ang kanilang isugal. Naiyak ako. Sana, ganun din ang una kong minahal. Anyway, I need to forget and move on. May ipa naman, eh.

I love the movie. Pero mas masarap sanang manood kung kasama ko ang mahal ko. Hay… nga pala, andito si Prince. Nakalimutan ko. Para kaming magboyfriend dahil yakap ko siya habang nanonood kanina. Pero, hindi ko naman masasabi na lovers kami kahit magkasama kami sa kwarto ko. Sapat na ang manatili siya sa aking tabi dahil hindi ako nakakadama ng pag-iisa at pagkalungkot. Tingin ko’y makakaya kong harapin ang bawat bukas ng walang alinlangan, basta kasama ko siya bukod sa mga taong malalapit sa aking puso.

Madalas ko siyang kinukwentuhan. Minsa’y kasama ko rin siya pag pumupunta ako sa probinsya. Isinasama ko rin siya kapag nagbibike ako. Kapag namamasyal ako sa mall o naglalakad–lakad, siya ang ginagawa kong escort at bodyguard. Pag nakikita siya ng mga bata, pare-pareho lang ang naririnig ko – ang cute naman! Lagi ko naman nasasabi sa isip ko na “Wow! Hearthrob pala ang escort ko”. Madalas ko rin siyang yakapin, hawakan at halikan pero never naman siyang nangyakap o humalik sa kin. But I’m 100% sure, hindi siya bakla.

Lumipas ang maraming araw, linggo at buwan. Nagtuloy-tuloy pa rin naman ang ikot ng aking normal at magulong mundo. Trabaho, pamilya, gimik, hobbies at mga kaibigan…no love life. Kahit kasama ko si Prince, I’m still single and available. We can never be together as lovers pero pwede naman kaming magkasama ng matagal. Ni minsan ay wala akong narinig sa kanya na anumang salita. Ni hindi rin siya gumagalaw. How I wish na sana, nagagawa niya ang mga bagay na iyon. Na sana … pareho kami. But not. Imposible. Si Prince ay isa lamang puting teddy bear na nabili ko sa stuff toy store. Naisip ko na hindi ako masasaktan ng isang teddy bear, kaya naisip kong gawin siyang kaibigan. Oo, hindi ako niya ko nasasaktan but the problem is, he can never talk nor love me back. Ganumpaman, masaya ako na dumating siya sa buhay ko. Mananatiling nakatatak sa aking puso at isip na may isang Prince na nagrescue sa akin mula sa aking unang pagkabigo sa pag-ibig. Hindi ko siya ipagpapalit sa ibang stuff toy kahit mas cute at mas cuddly pa sa kanya. Dahil para sa akin, si Prince lang aking one and only knight… in cute armor.